Niskie stężenie witaminy D u mamy ciężarnej może skutkować zwiększeniem ryzyka wystąpienia ADHD u dziecka- wykazują fińscy naukowcy.
Od wielu lat wiadomo, że rola witaminy D wykracza znacząco poza jej klasyczne działanie wspierające układ odpornościowy i zdrowie kości. Receptory dla tego para hormonu znajdują się praktycznie na każdej komórce ciała człowieka i mogą modulować np. funkcje układu rozrodczego czy funkcje układu nerwowego.
Badanie przeprowadzono na populacji ponad 1000 dzieci z diagnozą ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) oraz podobnej liczby zdrowych dzieci służących jako kontrola grupy. Określano stężenie 25 (OH)D we krwi matki w pierwszym trymestrze ciąży i skorelowano ten wynik z późniejsza diagnozą ADHD u dziecka.
Wyniki badania wskazują na zwiększenie ryzyka diagnozy ADHD u dziecka w przypadku niskiego stężenia 25(OH) D we krwi ciężarnej matki. Badacze wskazali, że ryzyko diagnozy ADHD było o 34% wyższe u takich dzieci w porównaniu z dziećmi matek, które podczas I i II trymestru ciąży miały odpowiednio wysokie stężenie 25(OH)D. W badanej populacji kobiet obowiązywało zalecenie przyjmowania zaledwie 400 j.m. witaminy D przez cały rok.
Dla przypomnienia obwiązujące w Polsce rekomendacje wskazują na konieczność przyjmowania 2000 j.m. witaminy D przez kobiety w ciąży i podczas laktacji. 25 (OH)D to metabolit witaminy D, który określa jej stężenie w organizmie; wynik od 30 do 50 ng/ ml 25(OH) jest normą do której należy dążyć poprzez stosowanie dodatkowej suplementacji oraz odpowiednio długie przebywanie na powietrzu w celu wystąpienia syntezy skórnej witaminy D. W Polsce badania wykazują, że ponad 90% populacji ma niedobory witaminy D. Aby suplementacja witaminą D była skuteczna musi być ona przyjmowana minimum kilka miesięcy w zalecanej porcji 2000 j.m. porcji, która zwiększa stężenie 25(OH)D we krewi do 20 ng/ml. Najkorzystniej, aby suplementacja była prowadzona po wykonaniu oznaczenia 25(OH)D i ustalenia odpowiedniej porcji do uzupełniania.
Źródło
1. https://jaacap.org/article/S0890-8567(19)32232-4/abstract
2. Rusińska A et al. Front. Endocrinol. 2018;9:246